Takie wiadomości są moim motorem napędowym

Czy  mogę nieskromnie powiedzieć, że budzę uśpione Anioły?
Utalentowane dusze
Chyba tak
Kiedy dostaje takie wiadomości. Cudne. 
W formie wiersza to wiem po co moja praca.
Dziękuję ogromnie. Takie wiadomości zostają we mnie. 
Na zawsze. Bo byłam świadkiem procesu. 
Od mocnego załamania po rozkwit duszy i talentu.
Oto ona

"Miałem pisać, więc wróciłem do poezji.
 Twoja praca ma siłę i jest bezcenna
Dziękuję za otworzenie mi oczu. To tak niewiele, a jednak wiele. 
To Twoja siła podniosła powieki ja złapałem rytm i
 kurczywie trzymam go w dłoniach, więc mam za co dziękować.

 pozdrawiam
 pacjent


... anioł...

Bose nagie ciało
Istota Wszechświata
Centrum bytu
Lekkie zakłopotanie
Wzrok
Zimne spojrzenie anioła
Wstyd
Pobladła skóra
Zażenowana sylwetka
Ugięty w pół
Boski plan
Granica
Pierś wykuta w marmurze
świeża bryza
nie
lekki wiatr
nie
anioł odleciał. ... "

Pamięć idealnego świata

Cale życie tęskniłam.
 Za bliskością. Tą metafizyczną.
 Jak bardzo tęskniłam tak bardzo  odpychałam te tęskniące części we mnie.
W końcu ziemskie życie nie zawsze mogło być takie rozmarzone.
 Często trafiały mi się osoby mocno zamknięte na uczucia.
 Czułam tę niedostępność. 
I jakoś nauczyłam się funkcjonować w tej rzeczywistości. 
Choć niezbyt byłam zrozumiana i widziana taka jaka byłam
Jakby brakowało dla mnie przestrzeni
Bo byłam zbyt uczuciowa. 
Zbyt otwarta. 
Zbyt wylewna,
Zbyt idealistyczna. 
Zbyt radosna. 
Zbyt mądra. 
Zbyt wszechstronna.
Zbyt sprzeczna
Zbyt energiczna
zbyt szczera

 A ja zwyczajnie mam w sobie taką niebiańską bezwarunkowość
i wolność. I to jest naturalne.
A tam gdzie nie było otwartości nie widziałam sensu mówić o tym i się wycofywałam. 
Mogłam z ludźmi być do tego poziomu, do którego byli gotowi mnie wpuścić.  
Czy to jest w ogóle możliwe spotkać kogoś, kto zrozumie i potrafi się wczuć
w człowieka wpasować w jego potrzeby, aby on czuł się dogłębnie zrozumiany?
A wewnątrz mnie była ta pamięć idealnej, czystej miłości. 
Bezwarunkowej więzi 
Która przynosi szczęście, a jednocześnie daje człowiekowi wolność samostanowienia. Nie wymaga. A cieszy się wspólnym byciem.
Jest obok, ale nie ma oczekiwań i warunków. Presji
Jest,bo ciągle wybiera być. Bo chce. 
Towarzyszyć. Ucenniać się. Uzupełniać.

I dlatego robię, to co robię
Chcę spotykać się z ludźmi w prawdzie
Bez ocen. Niosę ten dar dla ludzkości
Bo kiedyś pozwoliłam sobie, aby zostało to we mnie obudzone.
Bo zostałam też obdarzona  i zaakceptowana bezwarunkowo.
I nic poza tymi jakościami nie może funkcjonować w mojej przestrzeni.

Esencje Zapachy Olejki Kadzidła

https://www.facebook.com/masaz.moc.dotyku/videos/vb.505711129449050/1972226796130802/?type=2&theater&notif_t=notify_me_page&notif_id=1534005516497417

Dojrzewałam. Zmieniałam. Przeobrażałam. 
Niektóre aspekty są dla mnie nadal tak unikatowe, że zostały przy mnie. 

Aromaty... Działają kojąco.
Już tyle ich zużyłam podczas terapii.

A ciągle nie mam dość.
Wprowadzają w mistyczny klimat.
Są egzotyczne. Są tropikalne i oszałamiające.
Leczą duszę Uzdrawiają ciało.
Mydlarnie. Przyciągają mnie jak lunatyczkę.
A jak już wejdę to jestem jak dziecko na odpuście.
Wącham. Przebieram. Euforie różne zaliczam. I biorę!
Te bardziej kuszące. Opamiętać się nie mogę.
Pieniędzy zostawiam sporo. Rozpusta totalna i odurzenie!

Dzika orchidea. Sandał. Czekoladowe marzenie. Paczula. Truskawka. Wanilia. Piżmo. Niezapominajka. Budyniowa rozkosz. Caffe late.

Niektóre uspokajają. Niektóre dodają iskry. Balansują. Energetyzują

A przed sesją...

Zamykam na moment oczy. Skupiam uwagę i intuicyjne tworzę kompozycję zapachową. 

Specjalnie dla Ciebie.

Twórczy proces pisania

Zamykam oczy
chłonę ciszę
spoglądam w okno
w niebo
weny słucham
odczuć pytam
w oczy patrzę
ze słowami romansuję
do świata wychodzę
zaciekawiam się 
słucham 
o czym biją 
ludzkie serca
Czego potrzebują
jak tęsknią
i jak drżą z obawy
Jak chcą rozgościć się
w radości
Na moment zapomnieć
że ten świat nie taki
że miłości nie ma
A ona 
Jest. Zawsze
Tylko w rożnych odsłonach
Jest gdzieś ponad tym wszystkim
I w tym wszystkim 
Ziemskim Zwyczajnym Prostym
Niebiańskim i Wzniosłym
Jest smakiem dojrzałego owocu
I tego, który dopiero kiełkuje.
Jest w oczach dziecka
I dłoniach staruszki
W rozmowie 
W spojrzeniu
W reakcji 
I wyczekiwaniu
W oddechu
Pytaniu i Słuchaniu
Światło uzupełnia mrok
Dźwięk dopełnia ciszę
Tak ta miłość uczy się
Jak wypełnić Twoje ciało
Uczy Cie odpuszczania
Uczy Cię zaufania
Uczy Cię, że to Ty 
Wypuszczasz nici
Po których ludzie
znajdują drogę do Twego domu
Że spotkało Cię wszystko
Czego potrzebowałeś
Że dobro będzie takie
Jak wrażliwy jesteś
Na ile pozwolisz sobie
Na siebie
Na początek przed sobą
Bo to Ty odradzasz siebie
Jesteś Swoim dobrem

Czego Ona pragnie?

Wcale nie tego, aby On został sprowadzony do roli bankomatu.
Choć bywa, że obojgu się tak wydawało.

Ona chce ostoji. Ciepła.
Nawet jeśli sama jest zagubiona.
Nawet jeśli nie może siebie znieść.
Nawet wtedy, kiedy się w niej gotuje.
Nawet jeśli nie umie mu o tym powiedzieć.
To i tak potrzebuje Jego silnego ramienia,
które jest jak pokarm.

Ona będzie go odpychać.
Bo jeszcze zmaga się w sobie.
Bo to, co się w niej dzieje
musi się wyładować i wypłynąć.
Latami hodowane pasożyty
na samym dnie brzucha dają popalić.
Są głośne i męczące.

Musi sama usłyszeć w jakich krzywdach nieświadomości tkwiła.
Co robiła sobie i Jemu.
On może się chwilowo odsunąć. Zdystansować.
Nawet wyprowadzić.
Ale jeśli Jego miłość zostanie przy niej.
Bez warunków. Terminu ważności. Oczekiwań.
Ona się wzmocni.
Stanie na własne nogi. I odnajdzie.

Bo będzie otoczona jego bezpiecznym kręgiem.
Bo będzie wiedziała, że On ją zawsze osłoni.
Że może skonfrontować się z własnymi cierniami.
A On poczeka.

Bo kiedy jej własne lęki zmrożą jej krew.
Ta energia okryje ją ciepłym kocem.
Jeśli utraci oddech
Ta siła będzie oddychać za nią.

A na sesjach coraz bardziej poetycko, metaforycznie...

O  żonie
" Uspokajał mnie tylko jej głos i zapach"


O córce
"Ona jest dla mnie książką, którą chce czytać do końca życia"

Kryzys w związku

"Ekstremalne wrażenia? Nie trzeba uprawiać ekstremalnych sportów. Wystarczy się ożenić". Mówił kiedyś Marek Piekarczyk. Lubię w nim tę bezpośredniość i szczerość. A swoją drogą ma racje. Dłuższe związki wywalają na światło dzienne wszystkie ciemne mroki. Te nieuświadomione. I po to ludzie się spotkali. Doprowadzają się do ostateczności. To jak mierzenie się z wrogiem. Albo padniesz . Albo odzyskasz wszystko czyli siebie. Choć walka nie jest tu potrzebna. Ale bez zrozumienia lekcji i stanięcia twarzą w twarz z własnymi słabościami niewiele się zmieni.

Patrząc ze strony terapeutycznej to ludzie dobierają się na zasadzie swoich nieuświadomionych programów. I cały związek jest o wydobywaniu tych blokad i zrozumieniu ich. Partnerzy służą sobie bodźcami celem rozwoju samoświadomości i indywidualnego wzrostu. Wrażliwiec najczęściej przyciągnie tyrana, narcyza, aby nauczył się być również stanowczy i chronić siebie. Zazdrośnik zostanie zdradzony, aby mógł zmierzyć się z tymi emocjami i jakoś je przetrawić. Ofiara przyciągnie kata, aby wreszcie powiedziała "dość" i stanęła na własne nogi.

A idąc jeszcze głębiej. Jaka gra toczy się w ich głowach, że na zewnątrz spektakl musi zostać odegrany. Gdzie jeszcze siebie tyranizują? W którym obszarze zdradzają  siebie? Swoje wartości i odpowiedzialności przed sobą? Jak bardzo katują siebie rzeczami, na które dawno nie mają ochoty? Gdzie pozwalają siebie wykorzystywać? Gdzie jeszcze nie czują swojego potencjału, że muszą tańczyć tak jak komuś się podoba?  
---------
Jeżeli chodzi o związki to tylko sesje indywidualne. W kryzysie, najczęściej sprawa jest tak zaogniona, że lepiej dla wszystkich, aby pracować oddzielnie. Bo w związku  i tak każdy musi zajrzeć w siebie. I wypełnić swoje deficyty swoją uwagą.